วัดประชาสันติ

ประวัติวัดประชาสันติ ในครั้งที่คณะพระกรรมฐานในสายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโตนำโดยหลวงปู่เทสก์ เทศรังสี ได้เดินทางมาอบรมศีลธรรมให้ญาติโยมทางภาคใต้แถบจังหวัดภูเก็ต พังงา กระบี่  หลวงปุ่เหรียญ วรลาโภ หลวงปู่มหาปิ่น ชลิโต หลวงปู่สาม อภิญจโน หลวงปู่คำพอง ติสโส และพระสงฆ์อีกหลารูปก็ติดตามมาด้วย โดยครั้งนั้นแต่ละรูปได้แยกย้ายกันไปสร้างวัดในแต่ละพื้นที่ โดยหลวงปู่เหรียญ วรลาโภ ได้เดินธุดงค์มาทางอำเภอเมือง แวะจำพรรษาที่วัดสวนพริก (วัดสันติวราราม) ซึ่งหลวงปู่มหาปิ่น ได้มาสร้างเอาไว้ จากนั้นจึงได้รับศรัทธาญาติโยมนิมนต์มรับบิณฑบาตในตลาดพังงา

เนียบเจ้าอาวาสวัดประชาสันติ จังหวัดพังงา 1.หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ เป็นเจ้าอาวาสรูปแรก (พ.ศ. 2496-2502) 2.หลวงปู่กัน ธนสาโร เป็นเจ้าอาวาสรูปที่สอง (พ.ศ.2502-2523) 3.พระอาจารย์เชือน ปภัสสโร เป็นเจ้าอาวาสรูปที่สาม (พ.ศ.2523-ปัจจุบัน)

จิตพัก (ธรรมะโดยพระครูโพธิธรรมประภาส หรือพระอาจารย์เชือน ปภัสสโร วัดประชาสันติ) การภาวนา พอเราภาวนาไปเรื่อยๆ จนจิตมันสงบได้ที่ของมันแล้ว อย่างที่เคยบอก บางทีมันก็จะมีการหลบในนะ คือเวลามันสงบแล้วแทนที่มันจะสอดส่องไปพิจารณากาย พิจารณาธาตุขันธ์ มันไม่ทำ มันพักอยู่เฉยๆ ของมัน แต่สติยังรู้อยู่ตลอด แต่ไม่ทำอะไร นี่คือจิตหลบใน มันก็พักของมันบ้างสิ เหมือนร่างกายของคนเรานี่แหละ ทำงานมาหนักแล้วถึงจุดๆ หนึ่งมันก็ต้องพัก พักเพื่อที่จะเก็บแรงแล้วทำงานต่อไป อันนี้เหมือนกันกับจิตเราแหละนะ

ความสำเร็จ (ธรรมะโดยพระครูโพธิธรรมประภาส หรือพระอาจารย์เชือน ปภัสสโร วัดประชาสันติ) มีพระรูปหนึ่งบวชมาได้ 1 พรรษา มาขอลาสึกกับท่านอาจารย์ ท่านก็เลยถามเหตุผลที่จะสึก พระก็เลยกราบเรียนว่าจะต้องไปรับปริญญาที่กรุงเทพ เพราะว่าเรียนจบแล้วมาบวชก่อน แล้วท่านอาจารย์ก็เลยเมตตาให้โอวาทถึงเรื่องความสำเร็จในการศึกษาว่า ความสำเร็จของการศึกษานี่ มันสำเร็จที่เวลาแป๊บเดียวเท่านั้นแหละคุณดูสิ อุตส่าห์เรียนมาตั้งนานนะ มาสำเร็จนิดเดียวตรงตอนรับปริญญานี่แหละ มันสำเร็จอยู่ตรงนั้น ตอนรับนี่มันปลาบปลื้มยินดีกันไม่เสร็จแหละ พอมาคิดย้อนหลังก็คิดว่าเออ นี่ถ้ารู้ว่าตั้งใจเรียนแบบนี้แล้วจบเร็วก็ทำมันเสียตั้งนานแล้ว อันหนึ่งเรื่องของการปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ช่วงเวลาที่ได้สำเร็จมรรคผลขึ้นมานี่ ก็ชั่วขณะจิตเดียวเท่านั้นแหละ

นักโทษแดนประหาร (ธรรมะโดยพระครูโพธิธรรมประภาส หรือพระอาจารย์เชือน ปภัสสโร วัดประชาสันติ) ลองมาพิจารณาดูสิ คนเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ที่เกิดมานี่ก็เหมือนนักโทษที่ถูกศาลสถิตย์ยุติธรรมตัดสินโทษประหารชีวิตแล้วด้วยกันทั้งนั้น คือต้องตายด้วยกันทุกคน  ไม่มียกเว้นเลย เพียงแต่ใช้ชีวิตรอวันตายเท่านั้น รอดูว่าจะตาย จะถูกประหารด้วยวิธีไหน จะด้วยโรคชรา อุบัติเหตุ หรืออะไรต่างๆ นานา ทีนี้ก็กลัวไม่ได้ เพราะเป็นสิ่งที่จะมาหาอย่างแน่นอน ไม่มียกเว้น ต้องตายด้วยกันทุกคน อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น เราทุกคนก็ต้องใช้ชีวิตที่มีเหลืออยู่ให้คุ้มค่าอย่างที่สุด ทำดีให้มากที่สุด