นานาสาระธรรม

นักโทษแดนประหาร (ธรรมะโดยพระครูโพธิธรรมประภาส หรือพระอาจารย์เชือน ปภัสสโร วัดประชาสันติ) ลองมาพิจารณาดูสิ คนเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ที่เกิดมานี่ก็เหมือนนักโทษที่ถูกศาลสถิตย์ยุติธรรมตัดสินโทษประหารชีวิตแล้วด้วยกันทั้งนั้น คือต้องตายด้วยกันทุกคน  ไม่มียกเว้นเลย เพียงแต่ใช้ชีวิตรอวันตายเท่านั้น รอดูว่าจะตาย จะถูกประหารด้วยวิธีไหน จะด้วยโรคชรา อุบัติเหตุ หรืออะไรต่างๆ นานา ทีนี้ก็กลัวไม่ได้ เพราะเป็นสิ่งที่จะมาหาอย่างแน่นอน ไม่มียกเว้น ต้องตายด้วยกันทุกคน อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น เราทุกคนก็ต้องใช้ชีวิตที่มีเหลืออยู่ให้คุ้มค่าอย่างที่สุด ทำดีให้มากที่สุด

อุปมาเหมือนผลไม้ร่วงจากต้น เวลาที่ท่านอาจารย์พูดถึงเรื่องความตายของท่าน ท่านมักจะพูดเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้พิเศษกว่าเรื่องอื่นเลย ท่านพูดแนวตลกขบขันเสียด้วยซ้ำสำหรับท่าน แต่บรรดาศิษยานุศิษย์ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย พอนึกไปล่วงหน้าถึงวันที่ครูบาอาจารย์จะจากไปแล้ว ก็รู้สึกโดดเดี่ยวขาดที่พักพิง ขาดส่วนสำคัญของชีวิตไป ก็เลยพบได้เสมอๆ สำหรับคนที่ขอให้ท่านอาจารย์อยู่ต่อไปนานๆ แล้วก็มีคนเคยถามท่านอาจารย์ว่า คนเรานี้เมื่อเกิดมาอายุได้ถูกกำหนดมาตายตัวตั้งแต่เกิดเลยหรือไม่ท่านก็ตอบให้ฟังว่า มันก็เหมือนกับผลไม้นั่นแหละ ทุกลูกต้องร่วงหล่นจากต้นด้วยกันทั้งนั้น บางทีมันสุกงอมแล้วถึงจะร่วงลงมา บางลูกลมพัดแรงหล่นลงมาตั้งแต่ยังไม่สุกยังไม่โต บางลูกคนก็เก็บเอาไปกิน ชีวิตคนมันก็เหมือนกันแหละ มันแล้วแต่เหตุปัจจัยที่จะสร้างให้เป็นไป ถ้าโรคน้อยมันก็ตายช้า ถ้าโรคมากมันก็ตายเร็ว อย่างเรานี่โรคมาก คนขี้โรคคุณดูสิ

คืนเขาไป เมื่อก่อนมีตาแป๊ะอยู่คนหนึ่ง อพยพมาจากเมืองจีน ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื่อผืน หมอนใบ แกก็มาทำมาหากิน ทำเตาเผาถ่าน ทำอยู่นานจนมีฐานะร่ำรวยพอสมควร ทีนี้ก็มีคนหนึ่งมาบอกแก ชวนแกไปทำเหมืองแร่อีก แกเองก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นว่าได้เงินเยอะก็เลยยอมเอาเงินที่เก็บมาค่อนชีวิตไปลงทุน ทีนี้ลงทุนได้ไม่นาน ธุรกิจก็ไปไม่ได้ มันล้ม เพื่อนที่ชวนมาก็เลยหนี เอาเงินที่เหลือของแกหนีด้วย แกก็โกรธมาก ทุรนทุรายจะหาไอ้เพื่อนคนนั้น แล้วจับมาฆ่าให้ตายให้ได้ แล้วแกก็เลยปีนไปหาพระบนเขาโน่น เสี่ยงตายขึ้นไปเพราะเห็นว่าไหนๆ ตัวเองก็ไม่เหลืออะไรแล้วนะ พอไปเจอพระก็เล่าเรื่องให้พระฟัง

ไม่โกรธแต่ต้องทำโกรธ มีลูกศิษย์เคยเรียนถามท่านอาจารย์ว่า เวลาที่มีใครทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ ทำผิดกฎวัด หรือว่าทำสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรกับท่านนี่ท่านจะโกรธหรือไม่ ทานอาจารย์ก็ตอบว่า แล้วจะไปโกรธมันทำไมเล่า ก็ไอ้ตัวโกรธนี่มันตัวโมหะ ตัวโง่ ถ้าเราโกรธเราก็โง่สิ เราต้องไม่โกรธถึงจะไม่โง่ แต่ทีนี้เราต้องทำโกรธให้เป็น อย่าโกรธแต่ต้องทำโกรธให้เป็น คุณเข้าใจไหม ต้องทำโกรธให้เป็น ก็จริงๆแล้วไม่ได้โกรธ แต่ต้องแสดงอาการให้คนอื่นเขาคิดว่าเรากำลังโกรธ คือเราเป็นนักปกครอง เป็นผู้นำคน เป็นผู้นำพระเณรในวัด เป็นเจ้าอาวาส เราต้องทำโกรธให้เป็น เพื่อพระเณรเขาจะได้เกรง ไม่กล้าไปทำผิด

เอาทุกข์มาเต็มที่   ทุกคนนี่นะ เกิดมานี่เอาทุกข์มาเต็มที่เลย เกิดมาก็แสดงออกให้รู้เลยว่าทกข์ ดูสิ เด็กพอออกจากท้องแม่แล้วนี่ร้องไห้อยู่นั่นแหละ ร้องเสียงดังเหลือเกิน น้ำตาก็ไหลพราก แสดงอาการที่ต้องถูกบีบ ถูกเค้นความอึดอัด ความทุกข์นี่เต็มเปี่ยมในหัวใจ ก็แสดงออกมาเต็มที่เลยนะ กิริยาที่เด็กเขาแสดงออกนี่เป็นกิริยาที่บริสุทธิ์ ปราศจากมายาทั้งสิ้นนะ เขาเจ็บเขาก็ร้อง เขาหิวเขาก็ร้องไห้ เขาดีใจเขาก็ยิ้ม เด็กนี่ไม่มีมายาเลย เป็นผ้าขาวบริสุทธิ์ ไม่เหมือนผู้ใหญ่เรา บางทีโกรธจะตาย ยังยิ้มได้ นี่มีมายา