นักโทษแดนประหาร
(ธรรมะโดยพระครูโพธิธรรมประภาส หรือพระอาจารย์เชือน ปภัสสโร วัดประชาสันติ)
ลองมาพิจารณาดูสิ คนเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ที่เกิดมานี่ก็เหมือนนักโทษที่ถูกศาลสถิตย์ยุติธรรมตัดสินโทษประหารชีวิตแล้วด้วยกันทั้งนั้น คือต้องตายด้วยกันทุกคน ไม่มียกเว้นเลย เพียงแต่ใช้ชีวิตรอวันตายเท่านั้น รอดูว่าจะตาย จะถูกประหารด้วยวิธีไหน จะด้วยโรคชรา อุบัติเหตุ หรืออะไรต่างๆ นานา ทีนี้ก็กลัวไม่ได้ เพราะเป็นสิ่งที่จะมาหาอย่างแน่นอน ไม่มียกเว้น ต้องตายด้วยกันทุกคน อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น เราทุกคนก็ต้องใช้ชีวิตที่มีเหลืออยู่ให้คุ้มค่าอย่างที่สุด ทำดีให้มากที่สุด ไม่ต้องสงสัยว่าตายไปจะได้ไปสวรรค์หรือไม่ เพราะถ้าสวรรค์มีจริงตอนที่มีชีวิตทำดี ก็ต้องได้ไปสวรรค์อย่างแน่นอนที่สุด แต่ถ้าไม่ได้มีสวรรค์อย่างที่คิด เราก็ต้องมีความสุขในขณะมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน
ความตายนี่ประมาทไม่ได้เลย จะตายวันไหน ไม่มีใครรู้คุณเชื่อไหม ทุกคนที่เที่ยวอยู่กัน เหมือนกับในปัจจุบันนี้เพราะไม่รู้เวลาตายกันล่วงหน้า ถ้าคุณรู้วันตายล่วงหน้า จะไม่ใช้ชีวิตอย่างที่เป็นนี่หรอก ที่เป็นอย่างนี้เพราะประมาท คิดว่าคงยังไม่ตาย อย่างพระพุทธเจ้า ทรงตรัสถามพระอานนท์ว่า อานนท์ ท่านนึกถึงความตายอย่างไร พระอานนท์พุทธสาวกก็ทูลตอบว่า ข้าพระพุทธเจ้านึกถึงความตายถึงวันละร้อยครั้งพระเจ้าข้า นั่นคุณดูสิ นึกถึงความตายถึงวันละร้อยครั้ง ไม่ใช่น้อยเลยนะอย่างพวกเราอย่าว่าแต่ร้อยครั้งเลย บางคนตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนึกถึงความตายสักครั้งเลยก็มี แต่พระพุทธองค์ก็ตรัสว่า ยังไม่พอหรอก เราตถาคตนึกถึงความตายอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก ทีนี้เมื่อพิจารณาเห็นอย่างนี้แล้วก็อย่าประมาทในความตาย ให้อุตส่าห์ทำความดีไว้ เมื่อตายก็ไม่ต้องมาอาลัยอาวรณ์ เสียดายที่ยังไม่ได้ทำคุณงามความดี
คัดลอกมาจากหนังสือ…นานาสาระธรรม
เรียบเรียงข้อมูลโดย…นายกวิน ตันทวีวงศ์ (จากธรรมะที่ได้รับฟังมา และรวบรวมไว้ในภายหลัง)